Aya de Yopougon, de Abouet e Oubrerie

Coa magnífica narración de Marguerite Abouet e o debuxo fresco e vivo de Clément Oubrerie, trasladámonos ata o continente africano, concretamente a Costa de Marfil. Alí nos introduciremos nas rúas de Yopougon, un barrio popular de Abiyán, e viviremos o día a día da súa xente, coas súas situacións cotiás, as súas esperanzas… Aya de Yopougon é o vivo retrato dunha África máis achegada á nosa sociedade, onde se pode ver máis alá dos conflitos bélicos e comprobar que aínda é posible divertirse e vivir en paz.

Descarga a guía de lectura e postea o teu comentario.

Guía nº 03 – 2º Trimestre – Curso 08/09

Advertisement

Onde ninguén pode chegar, de David Rubín

David Rubín (Ourense, 1977) é un dos autores máis salientables da BD galega. A súa obra “Onde ninguén pode chegar” foi gañadora no 2005, do premio Castealo de banda deseñada, instituído pola Deputación Provincial da Coruña. En decembro de 2005,e sta historieta foi publicada (integrada na novela gráfica “O circo do desalento”) pola editorial vasca Astiberri, mentres que a versión en galego foi publicada por Edicións Lea. “Onde ninguén pode chegar” conta nas súas 54 páxinas a historia dunha antiga parella que se reencontra dez anos despois da súa ruptura. Rubín vai alternando na narración o pasado e o presente. “A intriga do relato se mantén ata a última páxina, que é cando o lector pode atar todos os cabos”.

Descarga a guía de lectura e postea o teu comentario.

Guía nº 02 – 2º Trimestre – Curso 08/09

Trazo de tiza, de Miguelanxo Prado

Miguelanxo Prado ( A Coruña, 1958 ) é o autor máis importante na historia da banda deseñada galega e un dos autores españoles máis reputados e respectados internacionalmente, sendo a súa obra de maior repercusión a multipremiada “Trazo de Tiza” (1992).
Trazo de tiza foi a primeira historia longa do autor (consta de 63 páxinas de historieta en total), cuxa obra se compoñía ata entón de historietas de curta extensión, e rematou sendo tamén a súa obra máis coñecida e que tivo maior repercusión, coseitando unha longuísima listaxe de premios a nivel internacional.
Descarga a guía de lectura e postea o teu comentario

Guía nº 01 – 2º Trimestre – Curso 08/09

Thom, de Andrés Meixide

Thom / Andrés Meixide.– [Pontevedra] : A.C.X BD Banda, 2004.– 57 p. : cómic cor ; 31 cm.– (BD Banda (A.C.X. BD Banda)).– D.L. PO 483-2004.– ISBN 84-8464-601-71. Cómic galego. 2. Cómic gallego
821.134.4-91″19″74 Meixide, Andrés
R. 13622 e 16508

Thom é un granxeiro do Medio Oeste americano emigrado en Tui, onde padece os avatares dos campesiños galegos, comparte aventuras cos animais da finca e suspira polos rañaceos de Nova Iorque… sempre baixo o omnipresente dominio dunha anónima Carmiña, que soporta as loucuras do seu ocorrente marido e non dubida en darlle o seu merecido con cada despropósito que comete.

Os “sketch” de Andrés Meixide presentan, en apenas dez pasos, situacións surrealistas e divertidas nas que os protagonistas se someten a circunstancias extremas que os ridiculizan, pero nas que sempre trunfa o sentido do humor. Que se pode esperar do patriotismo exacerbado de Thom ou duns animais tan humanos como a vida mesma: o cocho Cholo, a galiña Maruja, a vaca Carlota e o galo Joao Afonso.

Non faltan elementos clásicos do cómic americano, como a distribución das viñetas e a abundancia de onomatopeas. No que respecta á temática das historietas, destaca a adaptación de guións cinematográficos, novas de actualidade social ou política e anuncios, actividade á que se dedica o autor na súa faceta coma publicista.

Xogar cos dobres sentidos e co mundo ao revés son algunhas das armas das que se vale Andrés Meixide para arrincar o sorriso do lector e facerlle pasar un rato agradábel. O resultado son destacados disparates como a chegada da vaca á lúa, os intentos de Thom por psicanalizar ao espantallo ou experimentar con métodos caseiros sobre a clonación animal.

Abundan os paralelismos entre a vida de Thom e a do seu creador: un artista de Vigo afincado en Tui, fronte a un americano emigrado nesa localidade, preto da fronteira con Portugal; a casa do propio ilustrador serve de modelo para o fogar que comparte o granxeiro cos seus animais; incluso unha toupeira que utiliza o xardín do debuxante como campo de manobras remata sendo unha personaxe recorrente nestas páxinas. Si a esta mestura se lle suman elementos imprescindibles do campo galego como o “chimpín” o “maquinillo” e o canastro, xa temos todos os ingredientes para coñecer o peculiar mundo de Thom.

No percorrido polas historias deste álbum descubrimos que, por moita graza coa que o autor nos presenta a vida no rural, o día a día de agricultores e gandeiros está cheo de penurias, estreiteces e altas doses de imaxinación para superar certos obstáculos. Thom procura facer fortuna á inversa, dende as Américas a España; Thom rende homenaxe á nobre vida do campo, convértese nunha icona do humor campestre e amosa que “un non é de onde nace, senón de onde pace”.

(Tomado de http://www.faktoriakdelibros.com)

Dámsmitt, de Benlloch e Cráneo

Dámsmitt / Benlloch, Cráneo.– [Madrid] : Dibbuks, D.L. 2006.– 52 p. : cómic cor ; 24 cm
D.L. M 24630-2006.– ISBN 84-934919-3-4
1. Cómic galego. 2. Cómic gallego.– I. Cráneo, Manel
821.134.4-91″20″
R. 16532

Kike Benlloch (guión) e Manel Cráneo (debuxos), son os creadores de “Dámsmitt”, una pequena novela gráfica de 64 páxinas en bicolor, publicada por Dibbuks e presentada no Salón do Cómic de Barcelona no 2006. “Dámsmitt” presenta unha trama escura, enigmática e case policial, ambientada nun mundo ficticio pero potencialmente real. Parece como se o século XIX continuara a súa andadura histórica sen grandes cambios sociais, aínda que si tecnolóxicos, para dar creado un mundo onde se conxugan os carros de cabalos e o rapé, cos robots humanoides, ao estilo da Liga dos Homes Extraordinarios. Unha sociedade burguesa, cun control e vixianza case enfermizas da poboación, cos sindicatos prohibidos e reivindicacións subversivas de dereitos laborais tan básicos como a folga. Unha sociedade cun aparato burocrático pesado, anquilosado e nebuloso, que, persoalmente, non deixa de recordarme o ambiente de “O castelo” de Kafka ou mesmo de “O Pazo dos sonos”, do escritor albanés Ismail Kadaré.

Nese aparato burocrático están inmersos Cäil Rulmarus e Adbert Dámsmitt, funcionarios do Correo Imperial no Pazo Postal, unha especie de acrópole na megolópole do imperio, onde saen e chegan as cartas de todos os recunchos do imperio a través de dirixibles. Ambos son personaxes tamén escuras, que tentan esconder as súas orixes e os seus problemas familiares: o primeiro, por ser de etnia xitana e pertencer a unha familia desestructurada; o segundo, cuxo apelido da nome ao cómic, tan obsesionado coa subversión que chegou a denunciar á súa propia familia ás autoridades.

Ámbolos dous compórtanse con corrección e acatan as normas dunha sociedade inxusta, pero aínda así son cuestionados pola implacable máquina fiscalizadora do Estado e perseguidos pola misteriosa figura do comisario Fornellius. Todo, parece, ten algo que ver (non está claro de todo), coa recepción dun paquete anormal no Correo Imperial, unha caixa estraña, que dará lugar a todo tipo de teorías e que fará correr a imaxinación de Dámsmitt, un home que, a medida que transcorre a historia peor nos vai caendo mentres crece a valoración de Rulmarus. Remata a historia nun falso reportaxe xornalístico, tan de moda ultimamente no mundo audiovisual aínda que, recordemos, a obra xa ten un aniño.

Persoalmente, o mellor do cómic para min (e sempre para min) é a recreación ambiental da historia, esa plasmación dunha sociedade gris e “naftalínica”. O peor, que non me acaban de gustar esas historias policiais que se resolven nas últimas dúas páxinas con elementos que antes non apareceron, supoño que por todas aquelas noites coa señora Fletcher, a de “Se ha escrito un crimen”, que che metía unha personaxe nova a dous minutos do final e botaba por terra media hora de reflexións. As comparacións son odiosas, e máis neste caso, quizais porque trátase esta dunha obra que hai que ler máis dunha vez para comprender todos os camiños que nos abre, todas as frontes concentradas en apenas 64 páxinas de historia.

Moi recomendable.

Período Glaciar, Nicolas de Crécy

Período Glaciar / Nicolas de Crécy.– Rasquera (Tarragona) : Ponent Mon, D.L. 2006.– 76 p. : cómic cor ; 30 cm.– D.L. B 40404-2006.– ISBN 84-96427-36-61.– Cómic europeo.– 821.133.1-91″20″
R. 16061

A comezos do século XXI as previsións sobre o cambio climático fanse realidade. A contaminación pon en marcha o quentamento global da atmosfera que trae como consecuencia o inicio dun novo período glaciar. Europa conxélase, e os poucos habitantes que sobreviven escapan ao sur onde as temperaturas son máis cálidas. Mil anos despois, isto é, a principios do terceiro milenio, a humanidade perdeu todo coñecemento sobre o seu pasado. Non saben quen éramos os habitantes do “século da preconxelación”, a nosa fisionomía, costumes, cultura. Trátase dunha humanidade en certo sentido orfa, que practicamente nos coñece a través do mito. Un excéntrico millonario organizará unha expedición ao norte, ao “continente xeado”, para buscar os restos desa civilización perdida.

Trátase dun equipo de especialistas en distintos campos (historiadores, arqueólogos…) que buscan “a aglomeración”, identificada con París, acompañados por un grupo de “cans”. As comiñas débense a que, en realidade, son estes unha mestura xenética entre cans e cochos, un animal xeneticamente modificado para facelo máis parecido ao home. De feito falan e compórtanse como humanos, e aínda poden sentirse desgraciados por unha aparencia que non resulta atractiva para as mulleres humanas. Pregúntome por que Nicolas de Crécy non optou por mesturar tamén os xenes dun chimpancé. Cunha chiscadela irónica, eses “cans” son bautizados co nome de superheroes (Hulk, Spiderman…) que a humanidade do futuro interpreta como divindades da nosa época. De feito, a personaxe central da historia é un deles, Hulk, un animal cun olfacto prodixioso que nos conducirá a través desta pequena historia.Hai moitas referencias, ironías e críticas nesta obra de Crécy. A partir da reflexión de que este mundo en que vivimos é decadente e está catapultándose cara o abismo, o autor, a través das súas personaxes fai un parangón bíblico coa época do Antigo Testamento, para amosarnos unha sociedade perdida, sen referencias, entregada ao sensualismo. As referencias á Torre de Babilonia, e as súas nefastas consecuencias, son claras, do mesmo xeito que a alusión específica ao diluvio universal: o “Período glaciar” é un novo castigo divino para unha sociedade corrupta. Interpretación relixiosa que parte inconscientemente das súas personaxes (que paradoxalmente non conservan o concepto de relixión), que andan a buscar a explicación dos sucesos acaecidos mil anos antes, porque a visión de De Crécy é, máis ben, a dunha sociedade putrefacta que cae polo seu propio peso. Unha sociedade contaminada na que a realidade é substituída pola imaxe (“ata o punto de que se fixo imposible examinar a realidade a non ser mediante imaxes. A súa realidade xa non era efectiva, e iso trouxo consigo a súa perda”).Tanto que as súas personaxes interpretarán a vida da era da preconxelación a través dunha serie de imaxes: os cadros do Louvre. Atopan o museo parisiño como por arte de maxia, nunca mellor dito, e non sendo conscientes da idea mesma de “museo”, interpretan os cadros de xeito anacrónico. Cidadáns sen historia, non son conscientes de que a historia da humanidade percorreu un longo proceso do que eles son a consecuencia final, de xeito que a antigüidade clásica é unida á vida decimonónica, por exemplo. Eles son, sen embargo, humanos, cos mesmos defectos daqueles a quen critican: “¿Como se pode vivir coa imaxe como única fonte de visión? ¡Os nosos antepasados eran zafios!”, indica unha das personaxes, sen entender que eles mesmos están usando as imaxes do Louvre como única fonte de visión dun mundo xa pasado. Penso, neste punto, que a pesar do que se soe dicir, non existe aquí unha crítica aos historiadores da arte, senón a un mundo absolutamente dominado pola imaxe, á ditadura da imaxe. Ao mundo no que nada existe se non sae na televisión, a un mundo no que as persoas valoran máis o continente que o contido. Neste sentido cobra importancia a referencia á “diáspora” das obras do Louvre; cobizadas por todos, a colección pictórica do museo parisiño anda dun lado a outro do continente nunha época, a da II Guerra Mundial, no que Europa cubríase de cadáveres. A imaxe como mito: o cadro da Gioconda bórrase de non ser observado.

O cómic é absolutamente eurocentrista. De feito, tras a conxelación, os habitantes da Terra escapan ao sur, a un sur indeterminado (África, suponse) onde se perde a memoria da humanidade. E para reencontrarse coa civilización humana anterior (occidental, suponse), os homes volven de novo ao mítico “continente xeado” é dicir, Europa. Penso que aí reside o fallo da historia: parece improbable que en 1.000 anos, por moita catástrofe que sexa, a humanidade non sería quen de perder a súa Historia, e sinxelamente o digo porque nos 5.000 anos pasados, e tendo en conta todas as limitacións tecnolóxicas que había, non o fixemos. Parece dubidoso, pois, que nos 1.000 posteriores o fixeramos, tanto como para ser tan infantís de pensar que os humanos tiveramos outra fisionomía distinta. Aínda así, Europa, o mítico continente do que nin sequera saben o nome nin a morfoloxía, non se libra da crítica, sendo “redescuberta” nunha moeda dun euro e pasando a ser bautizada como “Euro”. Nin que dicir ten que De Crécy mándalle unha estocada a esta nosa sociedade supostamente humanista da que soamente quedan as ruínas dun museo e unha triste moeda perdida nun mercado. A ditadura da imaxe e a ditadura dos cartos.

A historia cobra cara o final un matiz un tanto lisérxico, cando as obras de arte recobran unha vida nada digna, e remata nun final aínda máis surrealista.